Het begrip ‘Social Media’ is sinds een aantal jaren een nieuwe wereld die bij (ik gok) ons allemaal, inmiddels onderdeel uitmaakt van het dagelijkse leven. 13,7 miljoen Nederlanders zijn actief op één of meerdere social mediakanalen. Hoe zit dat bij jou? Misschien is het een groot gedeelte van het beroep dat je uitvoert, plaats je zelf af en toe een fotootje op Instagram van de plek waar je lekker uit eten bent, of hou je via de socials toch een oogje in het zeil bij je kinderen. Het is heerlijk om dat kijkje in het leven van een ander te krijgen, en daar lekker wat van te vinden. Ook heel handig om letterlijk alles op te kunnen zoeken in een split second.
Ik ben er wel eens klaar mee, met die social media
Maar… herken je je erin als ik zeg dat ik er af en toe wel eens klaar mee ben, met die social media?
Ontevredenheid, stress en depressies
Ondanks dat het ons ontzettend veel plezier, contact en gemak biedt, kampen ontzettend veel mensen hierdoor ook met ontevredenheid, stress en depressies. Want de ander heeft zo’n leuk leven, gaat ieder weekend uit eten, staat vijf keer per week in de gym en heeft overal op de wereld fantastische vrienden. Toch? En ik? Ik zit thuis op de bank te scrollen van de ene post naar de ander. Supertof.
Nou- gebruiksvriendelijk is het zeker. Een reactie plaatsen onder een post is natuurlijk ontzettend makkelijk. Een foto liken ook. En dan komen we direct bij het punt waarbij ik soms plaatsvervangende schaamte kan voelen.
Social Media: ‘Een verzamelnaam voor alle internet-toepassingen waarmee het mogelijk is om informatie met elkaar te delen op een gebruiksvriendelijk en vaak leuke wijze. Media die je laten socialiseren met de omgeving waarin je je bevindt.’
(Gaby Blaaser) zet foto in mooie, sexy jurk op Instagram: “Slet. Je bent echt laag gevallen. Dat je jezelf zo durft te verkopen door zo in een restaurant te zitten.”
(Famke Louise) zet foto op Instagram waarin ze met haar partner bekend maakt dat ze in verwachting is van hun eerste kindje: “Jammer dat je geen geschikte moeder bent. Zielig voor het kind.”
(Ellen ten Damme) vertelt dat zij slachtoffer is van een zedendelict: “Deze hoer wil ook weer sociale media-aandacht hoor. Dramaqueen.”
De vaak leuke wijze ben ik soms effe kwijt als ik dit soort reacties dan voorbij zie komen. Hoe dan?! Ik schaam mij kapot voor de medemens.
Ik deel het als ik me gelukkig voel
Wat is jouw reden voor het gebruik van social media? En misschien nog interessanter: wat is de reden dat bijvoorbeeld je zoon of dochter social media gebruikt? Of je broertje of zus? En is de conclusie daaruit wel de conclusie die je wilt hebben? Aanrader; ga er over in gesprek met je kind. Of je beste vriendin, je collega, weet ik veel. Een mens 😉. En kaart dit onderwerp aan. Ik durf te wedden dat de helft er zich er niet bewust van is, hoe veel het met hem/haar doet. Als we het dan hebben over mentale gezondheid, doet social media een hoop. En dan niet altijd in de positieve zin. Bij veel mensen zorgt het voor slaapproblemen, neerslachtigheid en gebrek aan zelfliefde.
Gelukkig liggen de negatieve reacties een stuk verder weg als je niet valt onder bekend Nederland en krijg je vaak lieve reacties. Ik post zelf regelmatig wat op de socials. Of het nou mijn eigen blije hoofd is, sushi die ik naar binnen schuif of een wandeling met hondenvriendin Babe: ik deel het omdat ik me gelukkig voel en ik hou van er van geluksmomenten vast te leggen. Daar mag de rest dan gratis en voor niets van meegenieten. 😉
Maar ik ken ook de kant van je ellendig voelen door dat soort posts. ‘Posts’ zijn dus berichtjes of foto’s, die men plaatst. Dat we dat ff duidelijk hebben. Hahaha.
Dit onderwerp passeerde regelmatig de revue bij wederom mijn lieve mams, en ook bij collega’s en vriendinnen. Die hebben bij ons vaak geleid tot emotionele gesprekken. Want hoe leuk lijkt je eigen leven/hoofd/lijf/vakantie/eten/werk/kleding/relatie/gezin nog, als alles van anderen er op dat mobiele telefoonschermpje er nog 10 keer beter uitziet? Na vele ontkenningen werd ik er toch mee geconfronteerd dat sommigen posts wel degelijk voor ***gevoelens bij mij zorgden.
1500 volgers en gevolgden
Ik had op mijn Instagram ongeveer 1500 volgers en ik volgde zelf ook ongeveer 1500 mensen (van wie de helft rijk was, neptieten had, ongeveer 3 huizen in Dubai, Bali en Spanje bezat en het dagelijkse uitje was het ene toprestaurant naar het andere. Oh ja en wederom dat leuke sportpakje waarin alles lekker geaccentueerd is). Supermotiverend ook voor jezelf- NOT.
350 van mijn eigen volgers gaven mij een vind-ik-leukje op mijn foto, 30 daarvan reageerden ‘knappie’, ‘wauw’ en ‘ziet er goed uuuuiittt!’, en die andere 1120 mensen? Wat spookten die uit op mijn account en sterker nog, waarom volg ik hen zelf eigenlijk?
Toen ik dit besef had (twee dagen later had ik mijn volledige Instagram verwijderd) was ik er helemaal klaar mee en kon iedereen de **** krijgen. Zoals je misschien al een beetje door had is het in mijn leven vaak ‘Alles of Niets’. Nooit saai in ieder geval. Hahaha. Inmiddels heb ik weer een nieuwe Instagram, maar wel met in totaal 300 volgers. En die ken ik dan alle 300. Dat luchtte op! Echt waar. En ik volg alleen maar mensen die me echt wat boeien en die ik oprecht leuk vind. Als diegene dan superdeluxe op vakantie is, nou lieverd, dat gun ik je dan echt.
Dus nogmaals. Ga in gesprek met jezelf of met je dierbaren hierover. Je dochter hoeft zich niet zo te voelen, en die collega ook niet. Jij en/of zij heeft zelf een zalig leven. Vergelijken brengt die foute onzekerheid weer naar boven. En wat hadden we na vorige keer afgesproken? Ik ben niet wat ik denk of zie.
We verliezen de goeie kanten niet uit het oog
Ondanks al het negatieve wat het brengt, brengt de hippe, sociale wereld ons natuurlijk ook heel veel moois. De verbinding met mensen, Google (niet googelen wat er met je is als je buikpijn hebt trouwens, dan ga je morgen dood), het laatste nieuws, smeuïge roddels, en vooral veel zelfspot.
Ik kan er zo van genieten (alle dochters en zonen gaan zich hier in herkennen) als ik aan mijn moeder of vader moet uitleggen hoe ze normaal een selfie moeten maken zonder dat de hele omgeving er opstaat en zij zelf niet. Die halve hoofden dan op de foto. Maar wel een fantastisch beeld van het weiland waarin ze staan. Hahaha, mooi. Of als mijn oma een hippe, bewegende sticker op Facebook plaatst. Dat ik dan zelf niet eens weet hoe dat moet, maar oma wel. En de dronken (geef ik toe) familiefoto’s, waar je weer de slappe lach van krijgt als je ze terugziet, omdat je op dat moment van de foto ook de slappe lach had en de foto dus echt vreselijk gênant is. Heerlijke momenten die zijn vastgelegd. Toch fijn dat je hem er dan bij hebt gepakt hé, dat schermpje.
Tot slot wil ik toch nog meegeven wat we allemaal weten maar waar we toch ook nog zo vaak intrappen. De wondere wereld van effecten, filters, bewerkingsapps. Steeds meer, steeds gekker. Als ik er eentje post, ik geef het eerlijk toe, dan doe ik soms ook een klein filtertje erbij. En daar is niks mis mee. Maakt hem nog net wat gezelliger die foto. Alleen aan benen dunner maken, billen dikker en egalere huid doe ik niet. Dat staat zo gek als mensen je dan in het echt zien. En nu ik toch lekker in de openbaring zit- ik heb hier een paar foto’s bijgedaan. Kunnen jullie wederom meegenieten, gratis en voor niets 😉.