Tja… we hebben ze denk ik allemaal. Onzekerheden. ‘Hoe kom je van ze af?’ Is eigenlijk de eerste gedachte die in mij op komt. Ook nu op dit moment voel ik ze, al schrijvende aan dit blog. Of een paar weken terug op een feestje toen ik niet blij was met mijn outfit die avond, en gisteren toen ik een motivatie voor een nieuwe functie ging schrijven. Een bepaald gevoel waar we de naam ‘onzekerheid’ aan hebben gegeven.
Rot op. Nee. Zo voel ik me dus nu niet en het gaat je niet lukken met zo te laten voelen ook.
Terwijl onzekerheid eigenlijk niks meer of minder dan het gevoel van angst is. Angst dat iets niet goed genoeg is, dat jij niet goed genoeg bent of beter gezegd; dat mensen jou niet goed genoeg vinden. Ongeacht of dit wel of geen terechte (waarschijnlijk niet) gedachten zijn, rennen ze rondjes in ons hoofd en nemen ze een loopje met je. En dan daarbij die Instagram berichten met ‘Je mag er zijn!’ ‘No one is you and that is your power!’ ‘Het mooiste wat je kunt dragen is een glimlach!’
Rot op. Nee. Zo voel ik me dus nu niet en het gaat je niet lukken met zo te laten voelen ook.
Ben jij je gedachten?
Een tijdje terug sprak ik hier mijn struggles over uit naar iemand. Bij het aanhoren van mijn negatieve gebrabbel over mijn zelfbeeld, verwachtingen, nou ja, onzekerheden dus. Werd er kort daarna een vraag aan mij gesteld: “Ben jij je gedachten?”
Hoe kort en makkelijk de vraag ook te beantwoorden lijkt, dat is-ie dus niet.
De ochtend dat ik heb afgesproken om te gaan sporten sta ik op tijd op, eet ik mijn ontbijt, pak ik mijn spullen, kleed ik me om en vertrek van huis richting de gym. Geheel op de automatische piloot heb ik de voorgenoemde handelingen gedaan en totdat ik aan iets denk is er nog niks aan de hand. Pas wanneer ik aan mijn klungelige oefeningen in de fitness denk, die ik mezelf ook nog eens in de 30m2 spiegels zie doen straks, en ik tijdens die oefeningen een zweetgeur bij mezelf ruik 🙂 komt er een gevoel naar boven.
Die fucking onzekerheid. Oftewel, angst. De angst voor afwijzing, angst voor verliezen van de verbinding met de ander of jezelf, angst voor een onprettig gevoel. Want naast dat ik daar totaal niet professioneel en onhandig en zonder een ontzettend mooi en kloppend sportoutfitje sta te sporten… Komen ook de gedachten over wat de mensen van mij verwachten naar boven.
Stralend mooi (en kloppend) sportpakje
En alsof die gedachten al niet helpend waren sta ik daar ook nog eens voor die spiegel met mijn vriend samen, die vast veel blijer wordt van vrouwen in wel een stralend mooi sportpakje. Nou dat ben ik dus even niet nu ja?! Pffffffff. Zo. Dat is dus hoe het dan gaat in het hoofd. Mijn hoofd in ieder geval. Puur en alleen omdat ik geloof dat ik die oefeningen aders moet uitvoeren, namelijk perfect en gelikt. En omdat ik geloof dat mijn vriend niet op mij zit te wachten, maar op een ander ideaalplaatje. Puur omdat ik geloof, dat wat ik geloof waarheid is.
We identificeren onszelf met onze gedachten. We denken dus dat we onze gedachten zijn. Om even terug te komen bij de vraag die eerder werd gesteld. ‘Ben jij je gedachten?’ Die keus is dus aan jou.
Je hebt keuze
Als jij je er bewust van kan zijn dat de keus aan jou is, zul je minder onzekerheid ervaren. Ik koos dus voor een omkeer in mijn koppie: de gedachten in mijn hoofd wegzetten tegenover elkaar. Het positieve en het negatieve. Vraagtekens zetten bij je eigen gedachten. Geloof niet alles wat je denkt. Door ervaringen uit het verleden reageert je emotionele systeem direct op gedachten. Dit ligt aan de waarde die je die gedachten ooit hebt gegeven, door middel van ervaringen die we opdoen. Bijvoorbeeld; de gedachte ‘ik ga sporten’ wordt gevolgd door gevoel van blijheid of tegenzin. Bij mij dus ‘ZWARE TEGENZIN en KLUNGELIGHEID’. Met die waarde aan die gedachte die je TOEN had, leef je dus in het NU. Schiet je dus geen fuck mee op, ga je niet beter van worden en zeker niet zelfverzekerder.
Wat ook kan helpen is een flinke dosis zelfspot. Nou heb ik dat, al zeg ik het zelf, best wel. Lieftallige mams, Marloes, geniet daar met volle teugen van. Want mezelf voor lul zetten en dan nog een tikkeltje dramatischer, is af en toe ook wel erg grappig. Ik ben 22 jaar, en gelukkig lukt het steeds beter om te accepteren dat niet alles lukt en moet lukken. Dat kritiek krijgen, op je bek gaan, afgewezen worden voor die functie, net geen goede bil hebben die in dat jurkje past… Gewoon oké is. Niet toelaten dat dat soort dingen afbreuk doen aan mijn zelfbeeld.
Heel simpel eigenlijk, keer het eens om; verwacht ik dat wel van de ander? En dan bedoel ik dus het plaatje waarvan ik denk dat ik dat moet zijn. Verwacht ik dat anderen zo moeten zijn? Nee. Maar waarom dan wel die verwachting bij mijzelf?
Waarom die verwachting bij mijzelf
Benoem het. Och man… malen met jezelf in je hoofd en het dan nog eens tien keer zo erg maken is erg makkelijk. Geen enkel punt hoor, zo gedaan. Dus ga de dingen eens benoemen bij vriendinnen of je moeder of je partner of je dochter, broer/zus. Zij houden van je en zullen hoogstwaarschijnlijk zeggen dat het allemaal nergens op slaat, die onzekerheid van jou. Dan is het aan jou om daarover niet gefrustreerd te raken maar echt uit te leggen hoe het komt dat dit ontstaat en wat de ander daar misschien in kan betekenen.
Het is aan jou om niet gefrustreerd te raken maar echt uit te leggen hoe het komt jij je onzeker voelt
Hoe moeilijk die kwetsbaarheid laten zien ook kan zijn, dingen uitspreken lucht zó op. Negen van de tien keren zijn onzekerheden bij mij minder geworden of verdwenen omdat mijn vriend kon onderbouwen waarom hij iets wel of niet mooi vond. Of waarom ik die onzekerheid niet hoef te hebben. Enne, laat los dat je dan een lastpak bent voor hem of haar. Dit gaat jou juist leuker en sterker maken voor de relatie.
Je hebt hem misschien al vaker voorbij zien komen en hij kan in je allergie zitten, maar: elke dag opschrijven waar je dankbaar voor bent is echt een goeie hoor! Dit kan gaan over je lijf of over een doel die je behaald hebt. Maar ook over een fijn gesprek dat je hebt gehad of een persoon met wie je blij bent. Dit is bewust bezig zijn met denken aan het positieve en hierbij stilstaan. Dan maakt dat duiveltje in je hoofd over de was die er al van twee dagen ligt even geen schijn van kans.
Iedereen vergelijkt
Hoe erg ik me kon ergeren aan vrouwen (voel je absoluut niet aangesproken als jij toevallig zo’n goed sportpakje hebt, hahaha, geloof me, het staat je goed en ik ben niet boos op je). Maar zij die er fantastisch uitzag als ze aan het sporten was en een gespierde kont had en mooie oefeningen uitvoerde… Ik heb er wat onzekere momenten van gehad, waarin er constant vergelijkingen waren in mijn hoofd. En ik weet, dat doet iedereen. Ook zij. Ook hij die die functie wél heeft gekregen waar jij voor afgewezen was en ook Bill Gates als één van de succesvolste ondernemers op deze wereld. Klinkt misschien gek, maar geeft die gedachte je niet een beetje rust? Dat ook zij meer willen, ook zij vergelijken zich met anderen en leggen de lat altijd hoger terwijl het eigenlijk al goed genoeg is.
En wanneer je de omkeer bij jezelf vindt dat juist een stukje onder die hoge lat al goed genoeg was, dan gebeurt er iets fijns. Ook al sla je jezelf dan af en toe soms voor je kop en zullen we altijd momenten van onzekerheid blijven houden. Leren omgaan met en accepteren dat ze er mogen zijn tot een bepaalde grens, werkt toch een stukkie lekkerder. Ik heb namelijk twee weken geleden dus zo’n matchend, perfect zittend, mooi gevormd en liftend op alle vlakken waar je dat wilt, Gymshark pakje gekocht. En ik kan je vertellen, met een glimlach en trotsheid tilde ik die veel te zware dumbell op. En nee die oefening zag er nog steeds niet fantastisch uitgevoerd uit, maar ik was wél gelukkig en trots op mij en mijn pakkie. Die net niet perfect uitgevoerde oefening? Die zag er in ieder geval al een stuk beter uit 😉
