Mijn oma fluisterde altijd “de ziekte K”. Kanker noemde je niet. Ik begrijp dat ook wel. Het is zo’n keihard woord. Aan dat woord hebben we allemaal denk ik heel erg moeten wennen.
Inmiddels is mijn oma overleden. En nog niet eens aan kanker. Oma overleed aan ALS, een verschrikkelijke spierziekte (daar zal ik een later blog aan wijden). Mijn opa had kanker, maar is daar niet aan overleden.
Ik ga geen cijfers en statistieken opnoemen. Die hebben we niet nodig om te realiseren hoeveel mensen kanker hebben, net genezen zijn van kanker, of gestorven zijn aan kanker.
Angst voor…
Ik heb wat met deze vreselijke ziekte. Ik heb geen kanker, nooit gehad ook. In mijn naaste omgeving, en dan noem ik directe familie en vrienden, gelukkig ook niet. De kring daarbuiten wel, en die kring die wordt maar groter en groter.
Ik heb angst voor kanker, zoals ik angst heb voor hoogtes… Waar komt dat toch vandaan? Hmmm, tja, geen verklaring voor.
Het is zo ongrijpbaar. Deze ziekte kijkt niet naar leeftijd, ze is er vaak opeens. Als je heel laat een diagnose krijgt kan het zomaar zijn dat je nog maar een paar weken hebt.
Er zijn ook zoveel soorten: borstkanker, maagkanker, leukemie, botkanker, keelkanker, noem maar op. In elk plekje van je lijf kan kanker zich nestelen, ontwikkelen.
Aan sommige vormen van kanker ga je dood, andere vormen van kanker zijn heel goed te genezen, het komt ook regelmatig terug. Het is zo ongrijpbaar!
Geen garantie
Gezond leven geeft geen garantie op geen kanker. Aha, nu komen we ergens. Zit daar de angst? Het helpt natuurlijk wel! De spierziekte ALS is er ook opeens en kun je ook niet voorkomen door gezond te leven. Deze ziekte is ook echt verschrikkelijk, en toch heb ik minder angst hiervoor.
Strijden tegen kanker… Is het een strijd? Het is het ‘doen’. Je hebt geen keus. Dat de een ‘wint’ en de ander ‘verliest’ klopt niet, naar mijn mening.
Je ondergaat, je bent ziek, heel ziek. Soms was je niet ziek maar word je ziek door de chemo. Er is geen keus: je ondergaat en je wint niet. Je lijf redt het of redt het niet, en dat komt niet doordat de een het beter doet dan de ander. Nee! Het is zoals het is!
Het is zoals het is!
Het goede doel voor Local Heroes Obstacle Run is niet voor niets KWF. Ik wil iets doen. Zoals eerder gezegd ik ben een doener! Zoveel geld ophalen als mogelijk is voor KWF, om nog meer onderzoeken te kunnen doen, zodat er nog meer mensen genezen van kanker! En natuurlijke zijn er net zoals overal misstanden bij goede doelen, geld dat niet op de goede plek terecht komt en dergelijke. Mijn moto is echter wie goed doet goed ontmoet, en ik wil daar heel graag in blijven geloven. Dit geld komt bij KWF op de goede plek!
Bij mij is iedere dag wel een moment kanker in mijn gedachte. 13 juni is de dag van LHOR2. Dan wil ik tijdens de opening een paar momenten met elkaar in gedachte zijn bij kanker. We doen dit samen door een kort moment te luisteren naar iemand die het laatste jaar heel druk is geweest en obstakels heeft gehad door kanker. Hoe zag haar jaar eruit!?
Na deze momenten gaat het dak eraf, want op deze dag gaan we opspringen tegen kanker. Met elkaar, voor elkaar, gaan we obstakels in het parkoers overwinnen. We gaan we elkaar helpen en aanmoedigen, om trots en tevreden de finish over te komen.
Ik sta op, ik spring op- jij ook?